İSTER ŞÜKRET, İSTER NANKÖR OL…

“Fani isen ebedi aramak niye?” demişsiniz ya tam bu noktada düğümlenmiyor mu tartışma?” demişsiniz ve bizim aslında ne demek istediğimizi tam olarak anlamamışsınız. Sizin “düğümlendiğini” söylediğiniz noktada biz çözüm görüyoruz. Siz ister “cennet arzusu” deyin, ister “nankörlük olmasın diye” deyin “fani” olduğunu zanneden bir varlığın ebedi arzulaması aslında mümkün değildir. Yani sizin anladığınız manada “insan”, görmediği, haberdar olmadığı, tatmadığı herhangi bir şeyi arzulama yetisine sahip değildir. Kurduğunuz hayaller dahi daha önceden bildiklerinize ve duyumsadıklarınıza dairdir. Susuzluğunuzun sebebi suyu tatmış olmanızdan dolayıdır. Açlığın nedeni yemekten haberdar olmanızdan ve yine tatmış olmanızdan dolayıdır. Öyleyse “fani” olanın “ebed” ile ilgili fikirleri nereden gelmektedir? Varolduğundan haberinin olmadığı, varlığına dair tek bir işaret dahi bilmediği(!) ve tatmadığı(!) bir şeyi elde etme isteğinin kaynağı nedir? “Toprak olmak ne garip şey anne” diyen bir faninin toprak olmaya isyanının veya bunu kabullenmekte zorlanmasının nedeni nedir? Bu sorular bizim açımızdan “düğümü” çözen sorulardır. Ve sizin sizde var olduğunu söylediğiniz çabanın bizatihi kendisi de “bulduğunu arama” çabasının yansımasıdır hepsi bu.

“Neden yalan söylemiyorsun?”, “Neden hırsızlık yapmıyorsun?” gibi saçma sapan sorularla dahi muhattap etti beni 🙂 Oysa yalan söylememek ve hırsızlık yapmamak için dini bir korkutma veya cehennem ateşine gerek yok. Kaldı ki hırsızlık yaptığımız zaman melun rejimin kanunları bile karşımızda. Benim dikkat çekmek istediğim ve üzüldüğüm husus ise dine inanmanın veya isim olarak müslüman olmanın insanı ahlaklı kılmadığı, o yüzden sizinde belirttiğiniz gibi bir nefsi salıverip cennette vaad edilen(!) ama ne hikmetse burada yasak olan nefsani zevklerin falan peşine düşmüş değilim ve öyle bir gündemim de yok 🙂” demişsiniz ya biz de soralım size neden? Mesela neden hırsızlık yapmanın kötü olduğunu veya yalan söylemenin yanlış olduğunu düşünüyorsunuz? Elinizdeki şüphe silahı ile her istediğiniz değeri vurmakta özgür değil misiniz? Sizi bundan alıkoyan şey nedir? Ve bu rejim neden “melundur” size göre? Sizin tabirinizle “insan doğasına en uygun ekonomik sistem olan” liberalizmin bir önceki aşamasını kendine düstur edinen bu sistem, sizin bahsettiğiniz “insanın” doğasına uygun olarak zulm etmiyor mu? Bu zulmü kötülemek niye? Elbette ki hiçbir etiket iki ayaklı birini “insan” eylemez. Buna İslam “etiketi” de dahildir. Ama siz etiketi sorgulamak isterken hakikati vurduğunuz için sapla saman ne yazık ki birbirine karışmış durumda zihninizde. Biz daha önce de beyan ettik ki İslam “insan” yetiştirir. Bu “insanın” amacı da yaratılış hedefine uygun hareket etmektir. Bunun dışında hareket edeni İslam “esfele safilinin” yolcusu diye nitelendirir ki bu noktada herhangi bir etiketin kıymeti yoktur zaten. “Cennette vaad edilen ve (sizin tabirinizle) ne hikmetse(!) burada yasaklanmış olan” nimetlerin peşine neden düşmüyorsunuz peki? Sizi bundan alıkoyan nedir? Neden bu zevklerin peşine düşmüyorsunuz? Yine daha önce de dedik ki kendinizi sorgulayın, kendinize bakın. Cevaplar orada saklı.

Neyi bulup neyi bulmadığınızı bilmiyoruz zaten. Biz feryadınızda hissetiğimize binaen o satırları yazdık. Çerçevenin genişliğinin veya darlığının ise hakikati bulmayla zerrece ilgisi olmadığını düşünüyoruz. Zira “çoğunluğun” oluşturduğu çerçevenin bizim yanımızda değeri yoktur. Şu yazdıklarınıza bakarak sizin “kafanızda oluşan” herhangi bir şeyi sormaktan çekineceğinizi de zannetmiyoruz aslında. Olsa olsa “duymak istediklerinizi duymamış olmak” sizi rahatsız etmiş olabilir. Bu da sizin kendinizde sorgulamanız gereken bir durumdur. Çünkü cevap için oluşturduğunuz şablona uymayan her “cevap”, siz nereye giderseniz gidin sizi rahatsız edecek ve başıboşluğunuza zemin hazırlayacaktır. “Zafer” ve “imtihan” mevzusunu ise anlamamış, anlamak istememişsiniz belli ki. Daha önceki sorularınızda da “İslam’ın yenilmezliğinden” şikayet edip “şehadet” bilincini hedef almıştınız. Orada bunun cevabını vermiştik. İsterseniz bir daha bakın. Ve “insan” yetiştirmenin bir süreç olabileceğini, bizim inandığımız bütün peygamberlerin hem” zafer” hem de “imtihan”dan geçtiğini ve bizim açımızdan bunun beklenen bir durum olduğunu da unutmayın.

“Daha çok bildiğim için cahillikten kurtulduğumu düşünüyorum.” demişsiniz ve işte yine ne yazık ki tam da bu noktada cehaletin “çukuruna” düşmüşsünüz. Hangi fikir, ideoloji vs. olursa olsun insanın “ben cahillikten kurtuldum” diyerek kendini “takdir” etmesini “ilmin nişanı” olarak kabul edeceğini zannetmiyoruz. Hiçbir cahilin bugüne kadar “ben cahilim” dediğine şahit olmadık zaten. Aksine hepsi ilmin(!) dibine vuruyordu tabiri caizse. Peki bu iman niye? Hani demişsiniz ya “inanmaktan ziyade bilmek istiyorum” diye, kendinizi bilmeden kendinize bu iman niye? “İnanmak istesek hayalete de süpermene de inanırız” gibi bir cümle kurmuşsunuz ya, siz şu kurduğunuz cümlelerle hangi hayalete, hangi süpermene iman etmişsiniz farkında mısınız? Herşeyi sorgulayıp, herşeyden şüphe ederken kendinizi sorgulamayıp, kendinizden şüphe etmemeniz niye? Yazdıklarınızda anladığımız kadarıyla sizinkisi hakikati bulma çabasından ziyade “inşaallah hakikat yoktur” çabasından başka birşey değil. Zira bize yönelttiğiniz soruların hiçbirinde sunduğunuz tek bir fikir dahi bulunmamakta. Hem de artık “cahil” olmadığınız halde “fikir” namına bir zikrinizin olmayışı sizin de dikkatinizi çekmiyor mu? Sayenizde habire soyut bir tartışma sürmüyor mu bu sayfalarda? Bu yazıyı da sırf sizin gibi şüphenin ardına saklananları meydana çıkıp somut fikirlerin yükünü yüklenmeye çağırmak için yazdığımızdan dolayı sizin halâ aynı noktada dönüp durduğunuzu görüp inanın sizin için hüzünleniyoruz.

“Bir belirsizliğe inandığı için insan nasıl takdir edilebilir? Bir belirsizliğe inanan her şeye inanmaz mı?” diye sorup yine kendinizle çelişmişsiniz. Kime göre belirsizlik? Neye göre belirsizlik? Keşke bunu da yazsaydınız da somut bir fikirle yüzyüze kalabilseydik. Ama dediğimiz gibi sizin şüphe dediğiniz şey, hakikati bulma aracı olmaktan çoktan çıkmış. Bari hakikati bulanlara bu denli sert saldırmayın. Bir düşünün hele “ya onların ki doğruysa?”. Bir de şüpheyi böyle kullanın. Sizin belirsizlik dediğinizden biz birçok belirgin hakikati bulmuş olamaz mıyız? Yoksa bizim “belirsizliğimizin” bize verdiği huzur mu sizi rahatsız etmekte?

Ruh ve rüya ile ilgili yazdıklarınız da genel “inkar” çabanızın ürünlerinden başka birşey değil ve bizim açımızdan kıymeti yok bu tür tartışmaların. Siz kendinizi inkar için uğraşın. Kendinize yabancılaşın. Huzurun orada olmadığını kendiniz deneyimleyeceksiniz zaten. Bizim için ruh konusunda vs. herhangi bir sorun yok zaten. Ama bu çabanızın sebebini iyice sorgulayın. Neden çabalıyorum diye sorun kendinize. Belki bu çabanızdan da şüpheye düşebilirsiniz.

Şehir ortada, nasıl girileceği belli. “Raina” da demek, “unzurna” da demek sizin elinizde. Ya münkir olur savrulursunuz, ya mümin olur huzur bulursunuz. Nasip olmadı diyerek Allah’ı c.c. suçlama hakkınız yoktur. Şu satırları dahi yazıyor olmanız iradenizin delili değil mi? Şimdilik keyfini çıkarın bu hafifliğin, ne diyelim.

Soru soran çok insan vardır elbet. Ama sorularla ulaşmak istedikleri menzil farklıdır her zaman. Biz sorgulamayanın imanını zaten makbul görmeyiz. Sorgulayıp da bir hakikat bulanı da değerli bilip konuşuruz. Ama sizin sorgulamanızın herhangi bir hedefi yok. O yüzden sıkıntı yaşıyor ve savruluyorsunuz. Bir de “Benim şüphe denizine dalma nedenim başımı beşiğimden çıkartmamdır, ya değilse beşiğimde sallanıyor, yumruğumu sıkıyor, sevdiklerimden yumruk yiyor, tıngır mıngır büyüyordum, fakat içimdeki o hadsizlik yok mu, o hadsizlik durdurmadı beni 🙂 Ben beşikten atlarım, geri beşiğe binerim, hatta herkesi de bindiririm dedim” demişsiniz. Biz de diyelim ki yürümeyi öğrenemeyen, henüz ayakta kalmaktan aciz olan, daha oturamayan, emeklemeyenin “beşikten” düşmesinin sonucu bu oluyor demekki. Keşke kendiniz tanıyıp, henüz “olgunlaşmamış” “bedeninize” güvenip o beşikten atlamayaydınız. Bazı beşikleri “ana”lar, “babalar” sallar ve bunlar şefkatlidirler. Ne yazık ki siz bu şefkatten rahatsız olmuşsunuz belli ki bu güçsüz “bedeninizle” yırtıcıların dünyasına heveslenmişsiniz ve olan olmuş.

Rebeze, sizin pek de gitmek istemeyeceğiniz bir çöldür ki orada iman, itminan, sadakat vardır. Siz tavır, fikir(!), ve tutumunuzla Tih’e daha çok yakışıyorsunuz.

“La İlahe dedim, orada bekliyorum.” demişsiniz. Bu gidişle en az “40” yılınız var. Sonrası da ayrı bir imtihan. Dönüp firavunun kucağında mutluluğu aramakta var bu işin sonunda. Bakalım, hayırlısı…